Το μεράκι δύο δασκάλων, της Γιολάντας Τσορώνη και της Αντας Ευαγγέλου για τη δημιουργία ενός μουσείου που «δένει» το σχολικό γίγνεσθαι του χθες με το σήμερα αποζημιώνει τους επισκέπτες του, αφού τα εκθέματα είναι μοναδικά και αποτυπώνουν με επιτυχία τη σχολική ζωή του περασμένου αιώνα.
Οι δύο εκπαιδευτικοί αποφάσισαν να προχωρήσουν στο εγχείρημα αυτό πριν από περίπου δύο χρόνια - «σε μια εποχή άκρατου καταναλωτισμού που έχει δημιουργήσει στα παιδιά την πεποίθηση ότι η ευμάρεια που απολαμβάνουν σήμερα ήταν δεδομένη για τα ελληνόπουλα όλων των γενεών», θα πει η κ. Τσορώνη.
Σύνδεση εποχών
Ο βασικός στόχος της δημιουργίας του μουσείου είναι η σύνδεση των εποχών. «Να συνειδητοποιήσουν τα παιδιά πως και με πενιχρά μέσα μπορεί κανείς να αγωνίζεται για ένα καλύτερο αύριο. Να αντιληφθούν ότι το χθες των παππούδων τους είναι το σήμερα για τους μαθητές των υπανάπτυκτων χωρών», λέει η κ. Ευαγγέλου.
ΕΝΑΣ ΜΑΘΗΤΗΣ
Λυπήθηκα όταν άκουσα ότι έδερναν τα παιδιά
Το μουσείο είναι ένα από τα οκτώ που λειτουργούν σε όλη τη χώρα, αλλά είναι το μόνο επισκέψιμο σε όλη την Αττική και φιλοδοξεί από τον ερχόμενο Σεπτέμβριο να αποτελέσει πόλο έλξης και για τα άλλα σχολεία της περιοχής -και όχι μόνο- μέσα από τα εκπαιδευτικά προγράμματα, εμπλουτισμένα με πολύτιμες μαρτυρίες πρόθυμων παλαίμαχων δασκάλων, οι οποίοι με ζέση και ενθουσιασμό κατέγραψαν προσωπικές μαρτυρίες και εμπειρίες από την επαγγελματική τους πορεία.
«Θα επιδιώξουμε βιωματική προσέγγιση μέσα από τα προγράμματα. Ενα μέρος των δραστηριοτήτων θα περιλαμβάνει και τη χρήση νέων τεχνολογιών. Επόμενος στόχος μας είναι να στεγαστεί το μουσείο σε έναν μεγαλύτερο χώρο, είτε ιδιωτικό είτε της τοπικής αυτοδιοίκησης. Να εμπλουτιστεί και να αναγνωριστεί σε όλη την Ελλάδα», μας λέει ο διευθυντής του σχολείου, Σπύρος Χρυσούλης.
Οι μαθητές του 5ου Δημοτικού νιώθουν ανάμεικτα συναισθήματα κοιτώντας εικόνες και άγνωστα σε αυτούς σχολικά αντικείμενα. «Οταν μπήκα στο μουσείο, ένα ρίγος με διαπέρασε και ένα δέος με έκανε να ανατριχιάσω. Ηταν υπέροχα. Αν και λυπήθηκα λίγο, όταν άκουσα ότι τα παιδιά έτρωγαν ξύλο κι όταν είδα τις εικόνες που τα παιδιά ήταν ξυπόλητα στην τάξη δεν έπαψα να θαυμάζω ό,τι έβλεπα. Οταν είδα τα πράγματα αυτά, ένιωσα ασύγκριτη χαρά. Αν και δεν θα ήθελα να είμαι εκεί, θα ήθελα να ζήσω μια τέτοια στιγμή» λέει ο Θοδωρής, μαθητής της Ε’ τάξης. «Μουσεία υπάρχουν πολλά. Σαν το δικό μας όμως ελάχιστα», λέει η Λυδία.
Αλλες εποχές...
- Ο μισθός του δασκάλου το 1960 ήταν 1.000 δραχμές
- Την περίοδο 1963-1968 στα χωριά λειτουργούσαν μαθητικά συσσίτια.
- Μέχρι το 1963 τα βιβλία τα πλήρωναν οι μαθητές.
- Μέχρι το 1971 οι επιθεωρητές βαθμολογούσαν τον δάσκαλο σε πέντε τομείς, με άριστα το 25.
- Μέχρι το 1971 στην επαρχία τα σχολεία λειτουργούσαν πρωί και απόγευμα, εκτός Τετάρτης και Σαββάτου που οι μαθητές ασχολούνταν με αθλητικές δραστηριότητες, μαθήματα Ερυθρού Σταυρού και κατηχητικό.
Αναπαράσταση
Από το Αστρος έφεραν τα ξύλινα θρανία
Ξύλινα ενιαία θρανία, μια μαθητική ποδιά, η αφίσα με τον χρόνο, τα 12 «παιδιά του» και τις 4 εποχές, το κοντύλι, βοηθήματα για τον δάσκαλο -μεταξύ αυτών και η περίφημη βέργα- μαθητικοί έλεγχοι, και φυσικά σχολικά βιβλία της εποχής. Για τη συγκέντρωση του υλικού, οι δασκάλες επισκέφθηκαν παλαιοπωλεία, παλιές βιβλιοθήκες και παλιά σχολεία, ενώ ζήτησαν και από τους γονείς των μαθητών να εμπλουτίσουν τα εκθέματα με προσφορές προσωπικών τους αντικειμένων.
«Μεγάλη δυσκολία αντιμετωπίσαμε στην εύρεση ξύλινων θρανίων τα οποία χρειαζόμασταν προκειμένου να αναπαραστήσουμε το σχολικό περιβάλλον της μεταπολεμικής πραγματικότητας. Τελικά, τα βρήκαμε στο Παράλιο Αστρος Κυνουρίας, μας παραχωρήθηκαν από το σχολείο της περιοχής και «ταξίδεψαν» ως εδώ», λένε οι δασκάλες.
ΜΑΤΙΝΑ ΔΕΜΕΛΗ
